استاد مطهری

  

دیروز وقتی داشتم کتاب حق و باطل استاد مطهری مرور می کردم با یه بخش روبرو شدم که دلم نیومد برا تون ننویسم. 

از کودکی همیشه این سوال برایم مطرح بود که: چرا قطار تا وقتی ایستاده است کسی به او سنگ نمی زند... 

اما وقتی قطار به راه افتاد سنگباران می شود ... 

این معما برایم بود تا وقتی که بزرگ شدم و وارد اجتماع شدم دیدم این قانون کلی زندگی ما ایرانیان است که هر کسی و هر چیزی تا وقتی ساکن است مورد احترام است. 

تا ساکت است مورد تعظیم و تمجید است اما همین که به راه افتاد و یک قدم برداشت نه تنها کسی کمکش نمی کند،بلکه سنگ است که بطرف او پرتاب می شود و این نشانه یک جامعه مرده است ولی یک جامعه زنده فقط برای کسانی احترام قائل است که: 

متکلم هستند نه ساکت،متحرکند نا ساکن،باخبرترند نه بی خبرتر. 

حالا بعد از این گفته استاد مطهری  انتخاب با خودمونه می تونیم تو ایستگاه بمونیم و در امان باشیم می تونیم حرکت کنیم و سختی راه رو به جان بخریم