به نام حضرت محبوب

صدای پای رمضان است که پشت درب خانه تان بر کوبه می کوبد

و ندای فرستاده رحمت را باز می گوید که:

دُعیتُم إِلی ضِیافَتِ الله... از سوی خداوندگار هستی، همه تان به میهمانی مُنعِم بزرگ دعوت شده اید.

آنانکه به شوق دریافت چنین دعوتنامه ای، زودتر روند تا بلکه فرصت خلوتی با صاحبخانه بیابند،

درب را گشوده بینند و سفره ها را گسترده، و مُنعِم بزرگ را پذیرا و شائق تر از خودشان.

روزه یکسو شد و عید آمد و دلها برخواست 

می به میخانه بجوش آمد و می باید خواست

نوبت زهد فروشان گران جان بگذشت 

وقت شادیّ و طرب کردن رندان برخواست

چه ملامت بود آن را که چو ما باده خورد 

این نه عیب است بر عاشق و رند و نه خطاست! 

باده نوشی که در او هیچ ریایی نبود 

بهتر از زهد فروشی که در او رو و ریاست

ما نه مردان ریاییم و حریفان نفاق

آنکه او عالم سرّ است بدین حال گواست 

فرض ایزد بگذاریم و به کس بد نکنیم 

وانچه گویند ره اینست بگوییم رواست 

چه بود گر من و تو چند قدح باده خوریم

باده از خون رزانست نه از خون شماست

این نه عیب است کزین عیب خلل خواهد بود 

ور بود عیب چه شد  مردم بی عیب کجاست؟

حافظ از عشق خط و خال تو سرگردانست 

همچو پرگار ولی نقطه ی دل پابرجاست...